Romantisismo at Sinisismo: Walang Lugar sa Eleksyong 2010

from Facebook Notes of Sarah Raymundo
Today at 10:28am

Sa isang note na pinost ng aking facebook friend hinggil sa isang survey kung saan binabanggit na medyo nakaka-ungos si Villay kay Aquino, may nag-comment. Hindi ko na papangalanan rito ang aking fb friend at ang nag-comment sa kanya. Maari nila akong padalhan ng mensahe kung gusto nilang pangalanan ko sila. Pero sa ngayon, hindi muna dahil wala namang pahintulot mula sa kanila. Hindi lang naman kasi sariling opinyon ito ng nag-comment kundi napaka-dominante ng ganitong disposisyon at sensibilidad, lalo na sa mga usaping pang-eleksyon. Kung kaya't ipo-post ko rito ang comment at ang naging tugon ko sa thread na iyon dahil gusto ko ring makita kung ano ang tingin ng iba hinggil sa mga usapin na mababanggit sa baba. Salamat.

Ang nag-comment:

Napanood nyo ba sa tv patrol yung speech ni manny villar kagabi? Marami siya sinabai pero wala naman siya nasabi... at ang nakakahindik pa, NABAHAG ANG BUNTOT NYA NANG I-COCROSS EXAMINE NA SIYA, PARANG PUSANG ITINABOY NA NAGTATAKBO PALAYO DAHIL SA TAKOT MATANONG... HAAYYY... KAWAWA NAMAN ANG MGA SUPPORTERS NYA, YAN BA ...ANG SUSUPORTAHAN NYO? BIGLA NA LANG KAYO IIWANAN SA GITNA NG LABAN? TSK TSK TSK..

Ang sagot ko:

I don't see the usefulness in romanticizing our presidentiables. Only those who limit the national body to the social contract between 'the leader' and the general will of the people will be so disappointed (bordering on a weird display of emotion)with the dispositions of current presidentiables. The national elections is a populist and a pragmatic affair. Mass movements participate on account of pragmatic principles which tactically bridge the gap between popular-democratic demands with the strategic goals of the mass movement.

Ang weird ay yung paglahok sa eleksyon, knowing fully well the neo-colonial context of government, at sa gitna ng laban biglang may mga indications na sinasanto pala natin ang mga so-called leaders na yan. Even in lockean liberal democracies like ours, it is imperative to emphasize the role of mass movements. Various progressive groups have clinched alliances with particular presidentiables, the fact that they have done so does not mean that their political stakes have been subsumed under the general logic of elite democracy (and its corrupt ways). Hindi naiwan sa ere ang mga supporters ni Villar, in the same way na hindi rin naiiwanan sa ere ang mga supporters ni Noynoy habang pininindigan niya na ang pamilya nila ang nagdala ng demokrasya sa bansa at walang bahid ito sa naganap sa massacre sa Hacienda Luisita.

Yung tinutukoy mong pag-iwan sa ere ay ang gap between the interest of progressive groups and these presidentiables who are part of the ruling elite long before alliances were clinched. Precisely, that gap, that contradiction is one that has to be obliterated in the long run through the struggle for good governance. And how do we begin to do that? We as part of the mass movement for social transformation participate with critical engagement in thought and in practice. Walang santo rito, walang perpekto. What is perfectible is the power of the people. And as a mass movement which participates in the parliamentary struggle at a very crucial time of deadly crisis, we can only push for what is politically and morally correct. Meaning, we can demand from our tactical allies who are part of the ruling elite to correct their ways. It is rather sad that you have to condescend in that manner, as in "kawawa naman ang supporters ni blah."

You know, Christopher, it is neither empowering nor useful in any way.

Maraming mga grassroots organizers ang tumatanaw na ang eleksyon ay panahon din para makapagmobilisa ng mamamayan hindi lang para bumoto kundi para magkaroon ng stakes sa social transformation. Kailangan ng mga rekurso para magawa yan, kaya kailangan bumuo ng alyansa.

Hindi nagtatapos at dapat malimitahan ng eleksyon at parliamentaryong pakikibaka ang pagbabago. Walang silbing tanawing kawawa ang mga tao na gustong lumahok dito, hindi sila kawawa kung naga-gago ang mga kaalyado nila. Kundi pagkakataon ito upang idiin nila kung ano ang nararapat.

Hindi na ito panahon ng fragmentasyon at sinisismo. Panahon ito ng pag-asa at pagwawasto!